وبلاگ پوریا مهدوی مقدم

چون قلم مینالد از نو وای من

وای بر این سینه ی شیدای من

مرغ ذهنم پر زنان شد سوی دوست

میرود تا جا کند در کوی دوست

دل درون سینه ام خاکستر است

روضه خوان بهر علی اصغر است

گریه های اصغر از حد شد فزون

تاب مولا چون که از کف شد برون

پرده ای دیگر ز آهنگ بلا

شد به پا در سرزمین کربلا

عرش یک سر شیون و غوغا گرفت

تا که در آغوش مولا جا گرفت

گفت ای آرام جانم چاره نیست

ناله های آتشین از بهر چیست؟

انتظاری جرعه ای آبت دهم

راحتی بر قلب بی تابت دهم

با زبان گریه گویا ناگهان

در بیان گردید و بگشودش زبان

گفت این زاری برای آب نیست

از غریبی تو صبر و تاب نیست

گرچه تنها وارث پیغمبری

لیک بی یار و سپاه و یاوری

من به قربان تو و تنهاییت

میکنم با گریه هم آواییت

نیست در من پای میدان رفتنم

در نبرد و رزم دونم رفتنم

خود مرا بر تا به میدان نبرد

خفته اندر سینه ام دنیای درد

کوچکم من لیک سرباز توام

با شعف امروز جانباز توام

با خدایم دل سر تن نازی است

آرزویم در رهت جانبازی است

بر تنم جای زره قنداق شد

طاقتم دیگر ز حسرت طاق شد

بر مرا تا شعله ای بر پا کنم

کوفیان را تا ابد رسوا کنم

بر کف مولا سخن را ساز کرد

اینچنین بر کوفیان آواز کرد

کای سپاه کوفیان بی حیا

لحظه ای شرمی نمائید از خدا

کوفیان بی حیا من اصغرم

در ره دین وین گلو وین حنجرم

بوسه ای زد بر گلوی او خدنگ

رفت با حلقوم خونینش به جنگ

زد به گلبرگ گلو تیر خزان

ناله ها برخواست آن دم زآسمان

شیوه ی دلدادگی را ساز کرد

مرغ روحش تا جنان پرواز کرد

شد علی اصغر شهید بی صدا

داد بستان ای خدا روز جزا

کشته شد موجی به ناحق اصغرم

زد شرر بر جان و روح و پیکرم